Hanna Kaup BLOG

Każdy dłuższy wyjazd, szczególnie poza granice Polski, to zmiana trybu życia, to wiele kilometrów dziennie spacerów, przemieszczanie się z miejsca na miejsce, by zobaczyć np. ukryty w górach monastyr czy inną świątynię.

To również poznawanie życia ludzi takich, jak my, ale żyjących w innych warunkach. Te inne zwykle są gorsze, no chyba że wybieramy wycieczkę All inclusive i napawamy się leżeniem od rana do wieczora nad basenem, spożywaniem wszelkich smakołyków i raczeniem się najliczniejszymi trunkami.

My jednak wolimy poznawać nowe kraje od podszewki. Zwracamy uwagę na tych, którzy sprzedają wytwory swoich rąk – głównie hodowców owoców i warzyw; tych którzy wykonują codzienną pracę kierowcy czy próbują utrzymać się z prowadzenia przydrożnego baru, w którym podają kawę.

Ludzie na Cyprze są uśmiechnięci. Kiedy coś idzie niezgodnie z planem, kiedy np. na dworcu jakaś kobieta z powodu opóźnienia autobusu, mówi, że się spieszy do pracy, odpowiadają: „Relax”. I nie ma w tym ani złości, ani zdenerwowania. Po prostu komentarz, że nie mogą nic więcej, a robią wszystko, co mogą, trzeba więc zachować spokój.

Dworce autobusowe rządzą się tu swoimi prawami i jeśli nie zdarzy się nic wyjątkowego, kierowcy odjeżdżają punktualnie, ludzie wiedzą, gdzie czekać, ale żadnej zapowiedzi nie usłyszycie.

Jeśli trzeba, kierowca jest decydentem. Gdy jako 14-osobowa grupa PTTK Ziemia Gorzowska wsiadaliśmy do mocno nabitego busa, driver zasadniczym głosem skłaniał pasażerów, żeby się posunęli do tyłu, bo tam jest jeszcze miejsce. I mimo niechęci innych, wpuścił nas wszystkich. Jechaliśmy jak śledzie w beczce, ale kierowca dbał o każdego. U nas nie do pomyślenia. Zwykle na jednej trasie jeździ ten sam mężczyzna, więc kiedy widział nas kolejny raz, machał przyjaźnie. U nas nie do pomyślenia. Kiedy Barbara Schroeder zachwyciła się odtwarzaną w autobusie lokalną muzyką, pan włączył ją na cały regulator i zachęcał do tańca. U nas nie do pomyślenia.

Wszystkie te zachowania potwierdzają, że Cypryjczycy to naród ludzi sympatycznych i uśmiechniętych.

W sobotę udaliśmy się do Panagi, by odwiedzić miejsce urodzenia zwierzchnika Cypryjskiego Kościoła Prawosławnego Makariosa III i Klasztor Chrysoroyiatissa, któremu patronuje Matka Boża nazwana Naszą Panią Złotego Granatu. Po obejrzeniu miejsca i wypiciu kawy, schodziłyśmy z Barbarą do przystanku. W pewnym momencie jakaś młoda kobieta próbowała zaprosić nas na kawę. Powiedziałyśmy, że piłyśmy 10 minut temu. Odpuściła, ale zaraz zza niej wyszła staruszka, która wielokrotnie powtarzała: „Please, please, please”. Łapała nas za ręce i powtarzała: "Please, please, please". Uznałyśmy, że pomożemy tym biednym kobietom. Zamówiłyśmy dwie kawy – okazało się, że drożej, niż miało być – wypiłyśmy po dwa łyki i poszłyśmy.Matka i córka wyglądały na takie, które ledwie wiążą koniec z końcem, ale starsza od razu zerwała nam pięknie kwitnące róże, by choć w ten sposób się odwdzięczyć.

W miasteczku Zbyszek Rudziński zaprowadził nas do wyjątkowej atrakcji. Był to jakiś „sklep”, w którym mocno starszy Cypryjczyk sprzedawał owoce i warzywa, ale w szczególny sposób. Trzeba było mieć odliczoną kwotę, bo nie wydawał. Ale oprócz tego, co sam klient wybrał, mężczyzna dokładał do jego zakupu dodatkowe: pomarańcze, ogórki, banany, pomidory. Był bardzo hojny.
Zadziwieni i obładowani torbami wróciliśmy do Pafos. Tu oczywiście bardziej światowo, trafiliśmy na swoisty targ z różnościami, gdzie sklepikarze – zawsze uśmiechnięci – kiedy zorientowali się, że jesteśmy z Polski, dziękowali i żegnali nas po polsku.

Ponieważ na Cyprze obowiązuje brytyjski, czyli lewostronny ruch drogowy, wielu Polaków często myli się i wchodzi niemal pod koła nadjeżdżającego auta. Nigdy nie słyszałyśmy tu trąbienia. Mało tego, jeden z kierowców zatrzymał się i z uśmiechem na ustach pozwolił Basi przejść przez jezdnię.

To, o czym piszę, to niby drobiazgi, ale one budują atmosferę i w nas Polakach starszej daty budzą refleksje o czasach młodości. Bo przecież pamiętamy ten inny, bardziej ludzki świat.

Tekst i foto Hanna Kaup

Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Coraz bliżej święta

Otwarcie hali sportowo-widowiskowej Arena GORZÓW jest głównym elementem tegorocznej kampanii „Gorzów blisko świąt”. Dwudniowa impreza zaplanowana jest w dniach 9-10 ... <czytaj dalej>

Chcą nowego porozumienia paradyskiego

Prezydent Gorzowa Jacek Wójcicki, wspólnie z prezydentami Zielonej Góry Januszem Kubickim i Nowej Soli Jackiem Milewskim, jest inicjatorem i współorganizatorem ... <czytaj dalej>

Uzasadnienie inicjatywy obywatelskiej

Publikujemy UZASADNIENIE INICJATYWY OBYWATELSKIEJ na rzecz skrócenia urzędowej nazwy miasta Gorzów Wielkopolski i przywrócenia jej historycznego polskiego brzmienia – GORZÓW. WSTĘP tylko ... <czytaj dalej>

Petycja

Szanowny Panie Prezydencie, powstała petycja dotycząca likwidacji podziemnego przejścia dla pieszych przez ulicę Piłsudskiego. Ja chciałabym się przyłączyć do tej inicjatywy, ... <czytaj dalej>

«	listopad 2023					»
P	W	Ś	C	P	S	N
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

Wierzą, że tym razem się uda

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Oba miasta stracą na kasacji województwa. Jedyny myk jest taki, że Gorzów straci dużo mniej niz Zielona Góra, bo duzo mniej z tego województwa <czytaj dalej>

Lubuskie ma być! Żeby "warszawka" wiedziała i czuła, że ma problem na terenach wcześniej wyzyskanych. ONI nie mogą ogarnąć Zachodni <czytaj dalej>

A uniwersytet nie jest lubuski, dlaczego. A do Berlina i Wiednia to mogę dojechać z ZG, a z G to do D....
Budowa lubuskości nie powiodła si� <czytaj dalej>

Napisałbym kródko, sp....cie z takimi, nic nie wnoszącymi inicjatywami, ale trafia mnie bój o g....o. Moze zajmijcie się poprawianiem jakosci ży <czytaj dalej>

My jesteśmy już na poziomie egipskiego Boga RE. Nie to co przedszkolaki z niemieckiej unii. <czytaj dalej>